Ձի- ձի կամ «Անգլիական նավերը հայոց լեռներում»

Ձի- ձի, փայտե ձի, մեր դռանը կապեցի՛, ո՛չ, այս պատմությունը մոտավորապես ձի-ձի խաղալու մասին չէ:

2010թ. հուլիսի 2-ին Ծաղկաձորում ընդանում էր գրողների համահայկական 5-րդ համագումարը: Սաշիկը կյանքում այառջին անգամ էր մասնակցում նման միջոցառման, նա միջին տարիքի տղամարդ էր ու կյանքում շատ բան էր տեսել: Եվ քանի որ Սաշիկը գրող էր, նա միշտ իր տեսածը, որպես մտածող, պիտի պատկերացներ ժամանակի ու տարածության մեջ: Օրինակ նա ժամանակի ու տարածության մեջ համ սովետական գրողների համագումարներն էր տեսել, համ պոստսովետականը, համել էլ մի հիսուն տարի հետո ինչ որ պիտի լինի, կտեսնի: Կտեսնի ու հեչ չի զարմանա, որովհետև ինքը գրող է ու թեև ամեն ինչի մասին չի գրում, բայց ամեն ինչ տեսնում ու հասկանում է թե ինչ է կատարվում, այսինքն « արա էս ի՜նչ ա կատարվում»: Այսպիսով Սաշիկը ներկա էր մի համահայկական հավաքույթի, բայց չգիտես ինչու մի քիչ զարմացած էր, ավելի ճիշտ չեր կարողանում կողմնորոշվել ժամանակի ու տարածության մեջ ո՛չ մի ձևաչափով, թե՛ փիլիսոփայական իմաստով, թէ՛ ժամանակագրական ու երկրաչափական, թէ՛ սփյուռքի նախարարության անցկացնելիք ծրագրերի պլաննավորման համաձայն, որ կարողանա գիտակցել երբ, որտեղ և ինչ է կատարվում, որ գիտենա երբ և որտեղ ինչ գործ կարելի է կպցնել...

Անգլիայից ժամանած, մի հայազգի գրող էր ելույթ ունենում, այնպես ոգևորված էր խոսում, այնպես եռանդով, որ Սաշիկը չեր հասկանում թե ուր է ընկել: Սաշիկը բոլշեվիկների ճառերը անգիր գիտեր, նրանց պաթոսը, հռետորական ունակությունները, բայց սա անգլիայից էր, էս որտեղի՞ց է ճարել էսքան բոլշեվիկյան ֆոկուսներ էս մեր ընկերը, Սաշիկը չէր հասկանաում:

Սաշիկի մտքով մի վատ բան անցավ, նա մտածեց, երևի էնքան է գրել, որ ժամանակի ու տարածության զգացումը կորցրել է, հո իզուր չեն ասում, որ գրողները մի քիչ շեղված են: Բա լավ հիմա ի՞նչ անենք, մտածում էր Սաշիկը, էնպես էլ անհարմար պահի շեղվեցի, համահայկական գրողների համագումար է, հիմա ամբողջ աշխարհի հայությունը կտեսնի, որ Սաշիկը շեղվել է, մեկ էլ տեսար մի հատ էլ անուն կպցրին, չէչէ սու՛ս: Բայց հլը մի րոպե, մտածեց Սաշիկը, հլը բեր մի հատ ստուգենք ես եմ շեղվե՞լ թե՛ էս ելույթ ունեցո՞ղն է շեղվել ժամանակի ու տարածության մեջ, համահայկական գրողների ժողովում, իսկ ինձ թվում է թե ես եմ շեղվել: Ստուգել է պետք, անպայման ստուգել, որոշեց Սաշիկը, բայց ինչպե՞ս: Շատ հեշտ, մտածեց Սաշիկը, հիմա կամաց - կամաց կպարզենք մեր ադեկվատությունը: Եվ Սաշիկը նայեց ժամացույցին, մեկանց քսանհինգ րոպե է, թեքվեց դեպի կողքի նստածին ու ականջից կամա՜ց հարցրեց.

.- Ժամը չէի՞ք ասի:

- Մեկ անց քսանհինգ.

- Սաշիկը մի անգամ էլ նայեց ժամացույցին, հավաստիացավ որ ժամը ճիշտ է և ինքը ժամանակի մեջ չի սխալվում: Սաշիկը սկզբից ժամանակն էր ստուգում, որ հետո անցնի տարածությանը, առաջնայինը ժամանակն է, որովհետև նույն տարածության վրա տարբեր ժամանակահատվածում բոլորովին տարբեր միջոցառումներ կարող են անցկացնել, բայց ժամանակը ստուգելու համար ժամը իմանալը քիչ է, պետք է ճշտել օրը: Սաշիկը թեքվեց կողքի նստածի ականջին ու կամա՜ց հարցրեց.

- Չէի՞ք ասի, այսօր ի՞նչ օր է:

- երկուշաբտի:

- Սաշիկը լսելով, որ երկուշաբթի է, քիչ լսելի ձայնով մրմնջաց.

- Այս ցերեկ տոն է, համահայկական երկուշաբթի:.

- Կողքի նստածին դուր չեկավ Սաշիկի էքսպրոմտը, բայց Սաշիկը անպայման շատ բարեհամբույր ժբտաց նրան, որովհետև դեռ շատ բաներ ուներ հարցնելու: Սաշիկը արդեն վստահորեն տիրապետում էր երկու տվյալների, օրը և ժամը, նա վստահ էր, որ ինչպես որ ինքն է տեղյակ օրից ու ժամից, այնպես էլ մնացաց համահայկական գրողների ժողովի մասնակիցները: Որպիսի ժամանակի մեջ շըշկրվածի տպավորություն չթողնի հարևանի վրա, Սաշիկը որորշեց ուրիշ մի բանի մասին էլ խոսի, որոշեց ծանոթանալ.

- Ներեցեք, իսկ դուք մասնագիտությամբ գրո՞ղ էք:

- Հա՛:

- Իսկ կարելի՞ է հարցնել, ինչի՛ մասին էք գրում:

- Սիրո, ամուսնության, դե տենց էլի մոտավորապես:

- Նկատելով խոսակցի մատի վրա ամուսնական մատանիին, Սաշիկը շարունակեց:

- Շատ հետաքրքիր է: Գիտե՞ք ես ամուրի եմ ու ինձ համար շատ հետաքրքիր է, գրականությա՞մբ է ավելի հետաքրքիր զբաղվե՞լ, թե՞ փեսությամբ:

- Դե ո՜նց ասեմ ապե, համարյա նույն բանն է էլի, մի բան պտի անես էլի, որ մի բան ստացվի, բայց թե պտի գիտենաս է՛լի ոնց անես:

- Դու գիտե՞ս ո՞նց անես:

- Ու՞մ, արա՛:

- Ներող, ես նկատի ունեի ի՛նչ:

- Հանկարծ ճառասանի ճառից Սաշիկի ականջին հասավ, խորհրդային միություն, արտահայտությունը, Սաշիկը որոշեց ճշտել ներկայիս տարեթիվը ու դարը: Նա նորից թեքվեց հարևանի ականջին ու կամա՜ց հարցրեց,

- չէի՞ր ասի՛, հիմա ո՞ր դարն է ու ո՞ր թվականը:

- Արա հո լուսնից չե՞ս ընկել.

- Ո՛չ, ճիշտն ասած չգիտեմ որտեղից եմ ընկել, ժամանակին մոտավորապես տիրապետում եմ իսկ տարածության մեջ դեռ չեմ կողմնորոշվել, ախր մեր երկրում բացի մի եռեսուն քառասուն հոգուց, բոլորին էլ քցել են, բոլորն ել մի տեղից ընկել են, հիմա եդ երեք միլիոն մադու միջից ես ինչպե՞ս իմանամ, որտեղի՞ց եմ ընկել կամ որտեղից են ինձ քցել, գուցե և լուսնից, ինչ կա որ, հիմա մարդիկ լուսնի վրա էլ են ներդրումներ կատարում, լուսնի վրա տեղ են գնում, հնարավոր է որ այդ գործարքի մեջ քցած լինեն, ինչ կա՛ որ:

-Յա՛, լուսնի վրա տեղ է՞ս գնել.

- Որ ասես հիմա որտեղ եմ նստած, տարածության մեջ նույնպես կկողմնորոշվեմ ու կարամ ստույգ ասեմ, լուսնի վրա եմ տեղ գնել, թե՛ էս դահլիճի աթոռներից մեկի վրա եմ տեղ զբաղեցրել:

- Չէ՛, որ ստե նստած էս, ուրեմն ստեղ էս տեղ զբաղեցրել ապէ:

- Ուրեմն անգլիայում սովետական կարգեր են հաստատվել, այլ կերպ չի կարող լինել, մտածեց Սաշիկը և սկսեց ավելի ուշադիր լսել ելույթ ունեցող անգլիաից ժամանած սփյուռքահային:

- Ելույթ ունեցողը ոգևորված կարդում էր իր ճառը.

մեջբերում ճառից.

«Հայաստանի գրողներու միութեան «Գրական թերթ» շաբաթաթերթն ու «Նորք» հանդէսը դարձան հայրենական գրական կեանքի հիմնական այն երկու թեւերը, որոնց միջոցով ձեւաւորուեցաւ ու թռիչք առաւ 20-րդ դարու հայրենի գրական կեանքը. նոյն թռիչքը կը շարունակուի մեր օրերուն:»

Սաշիկը լսելով այս արտահայտությունը, նորից թեքվեց իր կողքի նստածի ականջին ու կամա՜ց հարեց:

- Լսի, ախր այսօր 2010 թվականի ամառն է, էդ գրական թերթի կայքի վերջին նյութը թարմացվել է 2009թվականի նոյեմբերին, այն էլ գրականության հետ հեչ կապ չունեցող հոդվածներ են, սովորական դեղին օրաթերթի հոդվածներ: Չե՞ս գտնում, որ շատ երկար է թռչում գրական թերթը, 2009ին թռել է ու մինչև հիմա, 2010ն է վերջանում ու դեռ վայրեջք չի կատարել: Այսինքն դու էդ հարցերում դժվար գլուխ հանես, դրանց մասին լավ գիտեն ղուշբազները, նրանք երկար թռչող աղունիկներին շատ են գնահատում, անձամբ ժամանակին աղունիկներ եմ ունեցել, գիտեմ ինչ եմ ասում:

- Չհասկացա ընկեր ջան, թռչնի շուկա էս եկե՞լ , թե՞ համահայկական գրողների համագումար:

- Իհարկ է համահայկական աղունիկների, այսինքն գրողների շուկա, այսինքն համագումար:

- Ապե աչքիս դու վերջերս շատ էս գրել...

- Գիտե՞ս գրելու հետ պրոբլեմ չունեմ, ուղղակի մեկ մեկ լսողությունս է ինձ անհանգստացնում, չնայած լավ լսողություն ունեմ, բայց երբեմն լսածս չեմ կարողանում լսել, այսինքն լսածիս չեմ հավատում.

- Յա՛, էդ ի՞նչ զիլ նորություն էս լսել, որ չես հավատում:

- ԻՆչ որ դու, չե՛ս լսու՞մ ինչ է ասում, գիտե՛ս, ես նույնիսկ չգիտեի, որ սփյուռքում էդքան հայալեզու գրական մամուլ կա և եղել է, ճիշտ է ավելի շատ նա եղածներն է թվում, բայց դա էլ պետք է գիտենալ չէ՞: Ասեմ, որ մի հայկական, բայց ռուսալեզու մամուլ էլ ես եմ հայտնաբերել, Մովսես խորենացին իմ հայտնաբերած մամուլի մեջ դարձել էր Մաիսեի Խորենսկի: Սկզբում չեի կարողամում հասկանալ ու՞մ մասին է խոսքը, էս ի՞նչ նոր պատմիչ են հայտնաբերել, հետո կարդալով նրա աշխատությունների մասին, ՋՈԿԻ, որ խոսքը Խորենացու մասին է: Էս էլ իմ հայտնաբերած սփյուռքահայ գրականությունը ընկեր ջան: Դէ իհարկ է դա մի զարմանալի նորություն չէ, եթե սովետի տարիներին բոլշեվիկները մարդկանց ազգանունները փոխում էին ըստ իրենց ճաշակի, ասենք Խաչատուրյանին դարձնում էին Խաչատուրով, հիմա էլ արդեն կապիտսլիստ - բոլշեվիկները Խորենացուն դարձնում են Խորենսկի: Ի՛նչ ասես էդ մարդկանց, դա իրենց փեշակն է: Բայց մի բան չեմ հասկանում, էս համահայկական հավաքույթն էլ հո բոլշեվիկ-կապիտալիստների հավաքույթը չէ՛, էս հավաքույթից ես ո՛չ մի բան չեմ հասկանում, ախր մի՞թե մեր համահայկական գրողները ոչ մի հարց չունեին հենց այսօրվա ամենաթեժ խնդրի մասին, օտարալեզու դպրոցների բացման մասին: Երևանում մարդիկ ցույցեր են կազմակերպում մեր լեզուն պաշտպանելու համար, իսկ Ծաղկաձորում անգլիայից բերած թարմ լուրեր են մատակարարում փառապանծ սփյուռքահայ գրականության մասին ու ոգևորված գրական մամուլի գովքն են անում:

- է՛, հիմա ինչ անենք, Ծաղկաձորում էլ որ լավ ման գաս, մի երկու ծաղիկ հազիվ գտնես, բայց քաղաքի անունը Ծաղկաձոր է:

- Ինչու քաղաքի անունը թթուձոր չեն դրել չեմ հասկանում, ախր բոլոր տուրիստները առավոտից իրիկուն, ով ինչքան տոպրակ ունի, թթու ջուր են կրում, ծաղիկը ու՞մ է պետք..., դե լավ, թող լինի Ծաղկաձոր, բայց ճառի բովանդակությունը այդ անվանումից չի փոխվում, այսինքն դա դժվար հարց է, չէ՛ որ թթու ջուրը ստամոքսի հետ է կապված իսկ ծաղիկը ՔԹԻ՛ հետ, որ ծաղիկը մոտեցնես քթիդ, հոդ քաշես, քիթդ վեր տնկես ու ասես, էս ի՛նչ համով է, այսինքն հոտով է, հոտով ծաղի՜կ է:

Գիտես, արդեն քսանհինգ տարուց ավել է, ինչ էսպիսի ջերմ ու գովաբանող բառեր չեմ լսել մեր գրական մամուլի մասաին, այսպիսի ջերմ, ջիգյարով ու ճարտար լեզվով խոսում էին լոք սովետի տարիներին:

- Էդ դրա համա՞ր էիր հարցնում էս ո՛ր դարն է ու ո՛ր թիվը:

- Ո՛չ միայն.

- Բա էլ ինչի՞:

- Ա՛յ լսիր, լսիր ինչ է ասում ու դուք ինձ կհասկանաս,

մեջբերում ճառից.

Մեր գրական մամուլի դերակատարութիւնը անգնահատելի է Հայրենիքի եւ Սփիւռքի մէջ: Յիշեալ մամուլը այժմ պայմաններու բերումով կը մրցակցի համակարգիչներու կայքէջերուն հետ: Սակայն, վերջիններուն անհրաժեշտ գնահատականները տալով հանդերձ, պարտինք աւանդական՝ տպագիր գրական մամուլին գուրգուրալ եւ ամէն գնով առաջին գծի վրայ պահել. քանզի աւանդականը գերադասելի է, աւելի ճիշդը՝ անփոխարինելի:

Լսելով ճառասանին, հարևանը հարցրեց Սաշիկին.

- Հետո՞, մարդը նորմալ բան է ասում, հա դե մի քիչ ընենց լավացրած, փարթամցրած, բայց դե բոլորն էլ տենց են ասում է՛լի, ի՞նչ մի զարմանալու բա՛ն կա՛ որ.

- Զարմանալու բան չկա, որ փարթամացնում է, ուղղակի անհասկանալի է, չեմ հասկանում, ի՞նչ թռիչքի մասին է խոսքը երբ գուրգուրելով ու փայփայելով ուզում է պահել ավանդականը, ուղղակի հիմա ես չեմ կարողանում կողմնորոշվեմ, մեր գրական մամուլը թռիչքի մե՞ջ է, թե՞ ընկել է վար, կամ իրեն էլ են քցել, ու հիմա գուրգուրում ու փայփայում ենք որ կարողանանք պահենք: Իմիջայլոց թռիչքի կապակցությամբ, ասեմ որ, չեմ հիշում որտեղ եմ կարդացել, գոյություն ունի թռչող խալի, ասում են Սադամ Հուսեինն էր գործել էդ խալին,՛ երևի Բաղդադը թալանելիս էդ խալին բերել են Լոնդոն ու էս մեր ճառասանը հենց էդ խալիով թռել եկել է Ծաղկաձոր, ճառ կարդալու: Ու երևի խալու մի շարժիչը ճանապարհին վնասվել է ու նա ստիպված վթարային վայրեջք է կատարել Քյավառում, էնտեղ մի լավ խմացրել են ու հիմա մեկը մեկին հակասող բաներ է ասում:

- ՉԷ՛- հա՛, թռչող խալի՛, ավելի շուտ քաջ Նազարի մինդարն է տակից քաշել, Արմավիաի ինքնաթիռներից մեկի հատակին փռել, թռել եկել է:

- Չեմ հասկանում, ինչպե՞ս է մինդարով թռել, եթե մինդարը փռել է արմավիաի ինքնաթիռի հատակին ու նստել վրեն:

- Վ՜այ, էսքան էլ միամիտ մարդ լինի տո՛: Հեչ չե՞ս տեսել երեխաները ինչպես են ձի-ձի խաղում, հո իսկական ձի չե՞ն քշում, համարյա տենց է՛լի:

-Մինդար, մամուլ, ձի-ձի, գոնե նժույգ - նժույգ խաղաին այ մարդ:

- Արա դէ ի՛նչ կա դրա մեջ, գրական մամուլը համացանց չի մտնում, որ ինչպես ասում է, գուրգուրենք ու պահենք ավանդականը:

- Հապա էլ թռիչքս ո՞րն է, ի՞նչ թռիչք, գոնե ասա պաշտպանում ենք, ուզում ենք պաշտպանել, էդ մամուլը վաճառելու համար այն համացանցում չենք տեղադրում, հեչելիս թե մի հայ ավստրալիայում չի կարող կարդալ էդ քո ժամանակակից գրական մամուլը, այդպես չէ՞:

- Ինչոու՞ չի կարող, հիմա էնքա՜ն ժամանակակից գրականություն կա համացանցում:

- Հա՛ բա՛, լիքն են, սաղ գրողական են գնում, են օրը մեկի ոտանաորները կարդացի, Ես իմ անուշ հայաստանի - տողից մենակ ես-ն է միտքը մնացել, ինչ գրում է ես - ով է սկսվում ես - ով վերջացնում, դեռ մի բան էլ մեր զինվորների հաղթանակի վրա է ծիծաղում իր ես-ով, դե արի ու մի ասա՛.

Ախր շատ էս գրում ես,

եթե ուզում էս երգես,

Մի անգամ էլ ասա ես,

Ու քեզ կասեմ ինչ անես...

Հիշում էս չէ՞, փոքր ժամանակներս մեկին ասում էինք հլը ասա ես ու ի՛նչ էինք ասում:

- Ապե աչքիս փոքր ժամանակդ շատ էս փայտե ձի խաղացել:

- Հա ընկեր ջան, փայտե ձի շատ էի խաղում, բայց փայտե ձի չունեի՝:

- Բա ո՞նց էիր խաղում, հո վիրտուալ չեիր քշում փայտե ձիդ:

- Չէ՛ ի՛նչ վիրտուալ, մենակ ես չէ, որ փայտե ձի չունեի, մեր թաղում ո՛չ ոք էլ չուներ, մենք ամեքս մի ծառի ճյուղ էինք վերցնում, առնում էինք ոտքերներիս արանքը, կարծես հեծել ենք ձիուն, մի ճիպոտով էլ ձաղկում էին ձիուն ու վազում էինք, բա ո՞նց էինք խրխնջում, մեր ձիերի փոխարեն, արաբական նժույգները հանգստանում էին, էստեղ էդպես խրխնջացող չես ճարի: Գիտես դա ավելի մոտ է իրականությանը, ավելիճիշտ դա լավ էլ իրականություն է քան թե են փայտե ձիերը, որի վրա երեխան պարկի նման նստած ճոճվում է:

Տե՛ս ինչպես է հետ ու առաջ ճոճվում մեր ճառասանը, հաստատ իսկական փայտե ձի է ունեցել փոքր ժամանակ:

- Սաշիկը չգիտես ինչու, աստիճանաբար տեղից վեր կենալով, արդեն ելել կանգնել էր ու հոտնկայս շարունակում էր խոսել իր հարևանի հետ, ու երբ արդեն նա ուղիղ կանգնել էր, հարևանը ասեց.

- Արա խի՞ էս կանգնել, հլը բոլորը նստած են, նստի արա, հո ցիրկ չէ՞ս:

-Սաշիկը սթափվեց, նստեց ու սկսեց բացատրել.

- Վա՛յ, արդեն կանգնել է՞ի: Գիտե՛ա, ոււղղակի այսպիսի ճառերը, անկախ ինձանից հոտնկայս եմ լսում, չեմ ջոկում ոնց է լինում, լսում եմ լսում եմ, մեկել ջոկում եմ որ կանգնած եմ, անկախ ինձանից, կամա՜ց ելնում կանգնում եմ, ու ճառը լսելուց հետո, երբ սկսում եմ ծափահարել, նոր տեսնում եմ, որ արդեն կանգնած եմ, կամ էլ մեկը քո նման ասում էդ ինչու՞ էս կանգնել, իրենք չգիտեն որ տենց հարմար է ծափահարել: Ախր սովոր եմ է՜, յոթանասուն տարի ծափ ենք տվել, ծափահարելուց կանգնում էս ոտնաթաթերիդ վրա՛, թևերդ վե՛ր էս բարձրացնում, բայց այնպե՜ս որ գլու՛խդ երկու թևերիդ արանքից երևա՛, որ փառաբանվողը քեզ տեսնի՛ ու հիշի՛, ջոկու՝մ էս չէ՞, պե՛տք կգա: Էս վերջերս հեչ առիթ չեր լինում մի հատ կարգին ծափ տալու, Nastalgia ունեի, այնպես որ, ծափեր, փափեր Ծաղկաձոր...

- Հռետորը վերջացրեց իր խոսքը ու Սաշիկը վեր թռավ տեղից ու ոտնաթաթերի վրա կանգնած, գլուխը երկու ձեռքերի արանքում ուղիղ պահած, ինքնամոռաց ծափափարում էր :

Համահայկական գրողների 5րդ համագումարը վաղուց ավարտվել էր, սեպտեմբերը կես էր ընկել, Գրական թերթի կայքեջում նույնպես ո՛չ մի փոփոխություն չկար, դեռ «սավառնում» էր: Սաշիկը Երևանի մի նեղլիկ փողոցում պատահաբար հանդիպեց իր համագումարային հարևանին: Հարևանը Սաշիկին տեսնելով շատ ուրախացավ ու մինչ կբարևեր, ուրախացած դիմեց Սաշիկին.

- Վա՜, ընկեր ջան, տեսա՞ր, ասում էի չէ՞ ձի -ձի, տէս է՜, սաղ էլ ձի-ձի են խաղում է՛լի: Տեսնու՞մ էս, որ անգլիացիները մեր ձիերով, վայ չէ՛, մեր մշակույթով շատ են տարված, Շեքսպիրից հետո միշտ մեր մշակույթի մասին են մտածում: կարծում էս միայն գրականությու՞նն է, նայի ստե՛:

-Հարևանը ցույց տվեց Սաշիկին թերթում տպագրված մի հայտարարություն.

մեջբերում հայտարարությունից.

«Երևանում Բրիտանական Դեսպանատունը և Փոփոխությունների Թատրոնը հայտարարում են ֆորում-թատրոնի համար գրված պիեսների մրցույթ: Պիեսները պետք է նվիրված լինեն հակամարտությունների խաղաղ կարգավորմանը հայ-թուրքական հարաբերությունների համատեքստում և միտված երկուստեք առկա բացասական կարծրատիպերը մեղմելուն:» ...

- Սաշիկը արագ ընթերցեց հայտարարությունը ու շարունակեց.

- Երևի , անգլիացիները տեսել են, որ մեր գրականութունը աշխարհով մեկ ԼՅՈԽ ԼԱՎԱ, մտածել են մի պտղունց էլ թուրքերին տալ էդ գրականությունից:

-Նկատեց Սաշիկը ժամանակի և տարածության մեջ, ու շարունակեց.

-Ի՞նչ ասես, Երևի ֆուտբոլից* բան դուրս չեկավ, թատրոն են ուզում խաղացնեն, բայց փոփոխության թատրոնը ինչերի՞ն է պետք, իրենց տիկնիկային թատրոն է հարկավոր, բոլոր տիկնիկները ընտրված են, պատրաստ են, մնում է մի հատ սցենար ներկայացնել ազգային ժողով ու տիկնիկային թատրոնը պատրաստ է, պատկերացնու՞մ էս ի՛նչ տաղանդավոր դերասաններ կհայտնագործենք, ասյինքն տիկնիկներ:

- Ըշտը էդ փոփոխական սցենարն էլ դու կգրես է՛լի: Համլետի մոտիվներով մի բան կգրես, կոնկուրսը թույլատրում է այդպիսի գործեր ներկայացնել, գլխավոր դերը կվաճառես վարչապետին ու տենց ըստ հաջորդականության, ջոկում էս է՛լի: Կգրես ու մի ծրարի մեջ դրած, կտանես անգլիաի թագուհու պալատի պատուհանից ներս կգցես, թագուհին կբացի ծրարը, կկարդա ու կասի. Օ՜, Շեքսպիրը վերածնվե՜լ է.....

- Լավ էս ասում, կգրեմ, հետո՛, վերնագիրը արդեն պատրաստ է.

«Անգլիական նավերը հայոց լեռներում»:**