Ինքնասիրությունը բնազդ է, որ տրվում է բնության կողմից, կամ չի տրվում:
Կամչատկայում երկրաբանների ճամբարի մոտ բնակվել էին մի քանի թափառական շներ, այդ շների մեջ կար մի որսորդական շուն, որը թե՛ իր տեսքով, երկար ու կախ ընկած ականջներով, թե իր բնավորությամբ, խիստ տարբերվում էր մյուս շներից: Բոլոր շները, ինչպես միշտ, իրար մոտ էին հավաքվում, կազմել էին երկրաբանների ճամբարին կից ոհմակ իր բոլոր հատկանիշներով, ոհմակի ավագով գլխավոր մայրով ու համապատասխանաբար իրատ գզելով: Իսկ որսորդական շունը չեր միացել այդ ոհմակին ու միշտ պառկում էր առանձին:Սովորաբար ճաշելուց հետո երկրաբանները ճաշի սեղանից ամեն մի շան մի բան էին նետում, շները վրա էին թափվում ու իրարից խլում էին պատառը, միայն մի շուն տեղից չեր շարժվում, դա այդ որսորդական շունն էր, ալֆան, շան անունը Ալֆա էր, նրան այդպես էր անվանել երկրաբաններից մեկը, որը նաև բավականին հմուտ որսորդ էր: Ալֆան մյուս շների նման չեր մոտենում պատահած մարդու, միայն որսորդին էր մոտենում ու նրա կողքին էլ նստում էր սովորաբար: Այդ շունը կերակրին մոտենում էր միայն այն ժամանակ, երբ որսորդը կերակուրը դնում էր նրա առջև ու ասում էր կեր: Երկրաբանները հատուկ համակրանք ունեին այդ շան հանդեպ, ազնվացեղ շուն էր ու իրեն պահում էր հարկին և հաճաղ արշավի գնալիս նրանք Ալֆաին տանում էին իրենց հետ:
Կամչատկայի անտառներում բոլոր արահետները ավելի շատ օգտագործվում են կենդանիների քան մարդկանց կողմից: Մի անգամ, արշավից վերադառնալիս, արահետի վրա, արշավախմբի դիմաց, հայտնվեց մի հսկայական եղջերու: Եղջերուն կարծես չեր վախենում մարդկանցից, կանգնել էր ու համարձակորեն նայում էր անցորդներին, ասես ուզում էր նրանց ո՛վ լինելը պարզել, որ գնում են իր արահետով: Շունը լարված գանգնել էր որսորդի կողքին ու սպասում էր հրահանգի: Որսորդը, որ ո՛չ մի որս անելու միտք չուներ, նույնիսկ հրացան չուներ մոտը, որոշեց փորձել շան կարողությունները, թե համարձակությու՞նը, ո՞վ գիտի, որսորդը շանը հրահանգ տվեց, բռնի՛ր: Շունը, այդ բարալիկ շունը առյուծի նման առաջ նետվեց դեպի անտառի հսկան, եղջերուն իր հսկայական մարմինը աննկարագրելի թեթևությամբ վեր նետեց ու հեքիաթային եղջերուի ցատկերով սլացավ դեպի իր անտառը: Շունը սկսեց հետապնդել եղջերուին և այդ ամենը անյնքան արագ տեղի ունեցավ, որ որսորդը չհասցրեց շանը հրահանգ տար, որ դադարեցնի հետապնդումը: Ի'նչ անել, ընդհամենը մի քանի վայրկյանվա ընթացքում շունը ու եղջերուն չքացան անտառի մեջ:
Երկրաբանները վերադարձան ճամբար, նրանք հույս ունեին, որ շունը արդեն եկած կլինի, ավա՛ղ, շունը չկար և անցել էր արդեն բավականին ժամանակ: Որսորդը տխուր էր, ասես մի վատ բան էր արել և դա նկատում էին բոլորը ու սկսեցին փարատել նրան: Դե ոչինչ, շուն է էլի, մի քիչ կվազվզի եղջերուի հետևից կգա: Որսորդը գլուխը շարժեց:
- Ոչ, նա հիմա չի վազվզում, եթե եղջերուն այսքան երկար վազեր, շունը վաղուց դադարեցրած կլիներ հետապնդումը ու կվերադառնար, նա գիտի ինչ է պարտությունը և ընդունում է այն արժանավոր կերպով: Ալֆան հիմա դիրք է պահում, երբ որսորդական շունը հետապնդելով որսը հասնում է այդպիսի մեծ որսին, նա չի հարձակվում նրա վրա, այլ փակում է որսի փախուստի ճանապարհը, ասես հիպնոսացնում է որսին, ու սպասում է որ մինչև որսորդը գա, նա հիմա ինձ է սպասում, հասկանու՞մ էք: - Ասեց որսորդը, վառեց ծխամորճը ու նստեց կրակի մոտ: Նա նստեց ճիշտ այն տեղը, որտեղ սովորաբար նստում էր ու Ալֆան ասես առհամարելով արշավախմբի բոլոր անդամներին, որ կանչում էին իրենց մոտ, ցուցադրական հանգստությամբ գնում ու նստում էր որսորդի կողքին: Որսորդը նստած սպասում էր, բոլորն էին սպասում, ուշ գիշեր էր արդեն, Ալֆան եկավ: Որսորդը տեսնելով Ալֆաին ուրախացավ ու նստած տեղից ասեց:
- Ալֆա, ինձ մոտ: - Ալֆան նույնիսկ որսորդի կողմը չնայեց, այդպես նույնիս մարդը չեր կարող իր առհամարանքը ցուցադրել մեկ ուրիշին առանց որևէ խոսք, Ալֆան առհամարելով որսորդի կանչը, գլուխը կախած, երկար ականջները համարյա գետնին քսելով, գնաց ու նստեց մի նոր տեղ: Ոչ մեկին չմոտեցավ շունը, և քանի որ նա մյուս շների հետ էլ չեր նստում, ընտրեց մի ավելի հեռու տեղ երկրաբանների վրաններից ու նստեց: Բոլոր ջանքերը ապարդյուն էին, Ալֆան ո՛չ մեկին չմոտեցավ, նույնիսկ հաց չկերավ, շունը վիրավորվել էր, նրան խաբել էին, այդ շան ինքնասիրությանը կարղ էր նախանձել մարդը, գուցե նա ներեր դավաճանությունը, ասենք եթե որսի ժամանակ տերը վախենար գազանից ու փախչեր, բայց երբ նրան խաբել էին , շունը դա չներեց:
Մի երկու օրից շունը հեռացավ երկրաբանների ճամբարից:
